مک دونالد بزرگ‌ترین فست‌فود زنجیره‌ای در جهان است. اولین شعبه‌ی این رستوران در سال ۱۹۴۸ و توسط ۲ برادر به نام‌های ریچارد و موریس مک دونالد در سن‌برناردینوی کالیفرنیا راه‌اندازی شد. منوی اولیه‌ی این رستوران شامل همبرگر، چیزبرگر، سیب‌زمینی سرخ کرده و نوشابه بود تا آن‌ها بتوانند غذای ارزان را در اسرع وقت به مشتری‌های خود تحویل دهند. لوگوی اولیه‌ی این رستوران یک همبرگر بود که روی سرش کلاه سرآشپز قرار گرفته بود و نامش اسپیدی بود. در سال ۱۹۶۲ این لوگو به منحنی‌های خمیده‌ی طلایی رنگ تبدیل شد. و در سال ۱۹۶۸ به شکل یک M بزرگ با نوشته‌ی Mcdonald’s طراحی شد. امروزه این رستوران بیش از ۳۶۹۰۰ شعبه در سراسر جهان دارد. برای خواندن داستان پیدایش و عامل موفقیت این برند در ادامه‌ با زومیت همراه باشید.

داستان شکل‌گیری برند مک دونالد

خانواده‌ی مک دونالد در اواخر دهه‌ی ۱۹۳۰ از منچستر به هالیوود مهاجرت کردند. ریچارد و موریس مک دونالد به‌عنوان عوامل پشت‌صحنه‌ در استودیوی ساخت فیلم استخدام شدند. پدر آن‌ها یعنی پاتریک مک دونالد در سال ۱۹۳۷ یک کیوسک تهیه‌ی غذا در نزدیکی فرودگاه مونروویا کالیفرنیا راه‌اندازی کرد. منوی این رستوران کوچک در ابتدا فقط ساندویچ هات‌داگ بود. مدتی بعد ساندویچ همبرگر به قیمت ۱۰ سنت و نوشیدنی آب پرتغال نامحدود به مبلغ ۵ سنت به منوی رستوران اضافه شد. ریچارد و موریس مک دونالد در سال ۱۹۴۰ این کیوسک فروش ساندویچ را چندین کیلومتر جابه‌جا کرده و به سن‌برناردیوی کالیفرنیا منتقل کردند. آن‌ها اسم رستوران را «McDonalds Bar-B-Que» گذاشتند. منوی غذایی آن‌ها شامل ۲۵ نوع غذا بود و اکثرشان غذاهایی کبابی بودند. رستوران آن‌ها از آن دسته رستوران‌هایی بود که مردم داخل ماشین خود در پارکینگ می‌نشستند و پیش‌خدمت‌ها سفارش آن‌ها را گرفته و غذا را به آن‌ها تحویل می‌دادند.

در سال ۱۹۴۸ این دو برادر متوجه شدند که بیشترین سود آن‌ها از فروش همبرگر به دست می‌آید. آن‌ها منوی خود را تغییر دادند و این بار فقط همبرگر، چیزبرگر، چیپس سیب‌زمینی، قهوه، نوشیدنی‌های بدون الکل و کیک سیب را داخل منوی خود قرار دادند. آن‌ها در همان سال اول تغییرات اساسی در رستوران ایجاد کردند. چیپس سیب‌زمینی و کیک سیب در منوی غذایی جای خودشان را به سیب‌زمینی سرخ کرده و میلک‌شیک دادند. و رستوران از حالتی که غذا را داخل ماشین سرو می‌کردند تغییر کرده و به سلف سرویس تبدیل شد. آن‌ها همچنین آشپزخانه‌ی رستوران خود را طوری طراحی کردند که بیشترین بهره‌وری را داشته باشد. نام رستوران هم به «McDonalds» تغییر کرد و چند ماه بعد دوباره بازگشایی شد.

این دو برادر در سال ۱۹۵۲ تصمیم گرفتند که ساختمان رستوران خود را با هدف افزایش بهره‌وری و داشتن ظاهر زیباتر تغییر بدهند. آن‌ها برای طراحی ساختمان خود آگهی پخش کردند و با حداقل ۴ معمار مصاحبه کردند. و درنهایت استنلی کلارک مستون را انتخاب کردند. ریچارد و موریس به همراه مستون روی طراحی جدید ساختمان رستوران باهم همفکری کردند. آن‌ها نقشه‌ی رستوران را در ابعاد واقعی و توسط گچ روی زمین تنیس نزدیک خانه‌ی مک دونالدها طراحی کردند. در طراحی رستوران جدید از سرامیک‌های قرمز و سفید، فولاد ضد زنگ، ورقه‌های فلزی با رنگ‌های روشن، شیشه و نئون‌های قرمز، سفید، زرد و سبز استفاده شد. آن‌ها همچنین لوگوی رستوران یعنی همبرگری که کلاه سرآشپز روی سرش بود یعنی اسپیدی را با چراغ‌های متحرک نئون طراحی کرد. استفاده از تکنیک‌های بازاریابی رستوران معمولی مک دونالد را تبدیل به یک فست‌فود زنجیره‌ای کرد. آن‌ها وسایل گرمایشی را کاهش دادند تا مشتری‌ها دلشان نخواهد برای مدت طولانی داخل رستوران بنشینند. صندلی‌های رستوران به‌گونه‌ای طراحی شده بود که مشتری‌ها به غذای خود مسلط باشند تا بتوانند سریع‌تر غذا بخورند. صندلی‌های کمی بیشتر از حد معمول باهم فاصله داشتند تا مشتری‌ها نتوانند زیاد باهم صحبت کنند. لیوان‌های مشتری‌ها به شکل مخروطی بود تا آن‌ها مجبور باشند در حین غذا خوردن لیوان خود را در دستشان نگه داشته و همین موضوع باعث بالا رفتن سرعت آن‌ها در غذا خوردن می‌شد. بسیاری از شرکت‌های دیگر مانند برگر کینگ، وایت کسل و ساب وی از استراتژی‌های مک دونالد برای رستوران‌های خودشان استفاده کردند.

در اواخر سال ۱۹۵۳ برادرهای مک دونالد تصمیم گرفتند تا با دادن حق امتیاز، شعبه‌های دیگری از رستوران خود را راه‌اندازی کنند. نیل فاکس، توزیع کننده‌ی شرکت نفت جنرال اولین شخصی بود که حق امتیاز رستوران آن‌ها را خریداری کرد. خریداران بعدی حق امتیاز راجر ویلیامز و بردت لاندن بودند. جالب است بدانید شعبه‌ای که این دو نفر تاسیس کردند امروزه قدیمی‌ترین شعبه‌ی رستوران مک دونالد است. این شعبه مجبور نبود تا رستورانش را مطابق با آخرین تغییرات مک دونالد تغییر دهد. زیرا حق امتیاز آن توسط شرکت مک دونالد به آن‌ها اعطا نشده بود بلکه برادران مک دونالد مستقیما این حق امتیاز را به خریداران آن داده بودند.

ری کراک، فروشنده‌ی مخلوط‌کن‌های میلک‌شیک در سال ۱۹۵۴ متوجه شد که ۸ عدد از این دستگاه‌ها در شعبه‌ی سن‌برناردینوی این رستوران مورد استفاده قرار گرفته است. او کنجکاو شد و به همراه دوستش یعنی چارلز لوییس به رستوران مک دونالد رفت. کراک به برادرهای مک دونالد پیشنهاد داد که در کشورهای دیگر نیز شعبات خودشان را راه‌اندازی کنند. این دو برابر ابتدا کمی دچار شک و تردید شدند اما درنهایت کراک توانست آن‌ها را راضی کند تا مدیریت و مسئولیت راه‌اندازی شعبات آن‌ها در خارج از کشور را بر عهده بگیرد. آن‌ها طی قراردادی که باهم بستند قرار گذاشتند تا نیمی از هر درصد فروش به برادران مک دونالد تعلق بگیرد. اولین شعبه‌ی این رستوران در سال ۱۹۵۵ در نزدیکی شیکاگو افتتاح شد. طراح این رستوران از رنگ‌های زرد، سفید، قهوه‌ای تیره و قرمز استفاده کرد. و قرار شد از همین رنگ‌ها برای تمام شعبات زنجیره‌ای استفاده شود. بعد از مدتی کراک متوجه شد که برادران مک دونالد حق دادن امتیاز را به یک شرکت بستنی سازی فروخته‌اند. او از این موضوع خشمگین شد و مجبور شد ۵ برابر مبلغ خرید این حق امتیاز یعنی ۲۵ هزار دلار به شرکت بستنی سازی بدهد تا بتواند این حق امتیاز را مجددا خریداری کند. رستوران‌های مک دونالد در طی ۳ سال به آرامی رشد کردند به‌طوری که تعداد آن‌ها در سال ۱۹۵۸ به ۳۴ عدد رسید. در سال ۱۹۵۹ کراک ۶۸ رستوران جدید را راه‌اندازی کرد و تعداد کل شعبه‌ها را به ۱۰۲ عدد رساند.

کراک معتقد بود که تبلیغات نقش بسیار مهمی را در بالا بردن فروش محصولات ایفا می‌کنند. بنابراین شرکت مک دونالد در سال ۱۹۶۰ توانست با استفاده از راه‌اندازی چند کمپین تبلیغاتی میزان فروش خود را چندین برابر کند. روند رشد این شرکت ادامه داشت تا اینکه کراک در سال ۱۹۶۱ سهم برادران مک دونالد را به قیمت ۲.۷ میلیون دلار و پرداخت ۱.۹ درصد از فروش سالیانه به این دو برادر خریداری کرد تا این شرکت را تبدیل به موفق‌ترین رستوران‌های زنجیره‌ای سراسر کشور کند. این شرکت در سال ۱۹۶۲ اولین لوگوی منحنی شکل طلایی خود را معرفی کرد و سال بعد توانست میلیون‌های همبرگر را به فروش برساند. آن‌ها در راستای استفاده از تبلیغات، رونالد مک دونالد که یک دلقک با موهای قرمز بود را معرفی کردند تا بتوانند با سرگرم کردن بچه‌ها آن‌ها را به برند خود علاقه‌مند کنند.

مک دونالد در سال ۱۹۷۵ اولین رستوران خرید کردن از داخل ماشین را در آریزونا برای مشتری‌های خود افتتاح کرد. هدف از راه‌اندازی این رستوران این بود که مشتری‌ها بدون نیاز به پیاده شدن از ماشین بتوانند سفارش خود را ثبت کرده و در عرض ۵۰ ثانیه یا کمتر و درحالی‌که داخل ماشین خود نشسته‌اند بتوانند غذای خود را دریافت کنند. این سرویس در مدت زمان کمی در بسیاری از شعبات این رستوران پیاده‌سازی شد. ارائه‌ی وعده‌های غذایی شاد یا هپی میل به همراه اسباب‌بازی برای بچه‌ها از جمله‌ی دیگر عواملی بود که به موفقیت این رستوران کمک زیادی کرد.

تا سال ۱۹۹۱ حدود ۳۷ درصد از فروش گسترده‌ی این رستوران مربوط به شعبات آن در خارج از کشور آمریکا بود. در سال ۱۹۶۷ اولین شعبه‌ی خارجی این رستوران در بریتیش کلمبیای کانادا افتتاح شد. این روند تا سال‌های بعد ادامه داشت تا اینکه در اوایل دهه‌ی ۹۰ توانست بیش از ۳۶۰۰ شعبه در ۵۸ کشور جهان مانند ژاپن، کانادا، آلمان، انگلستان و فرانسه راه‌اندازی کند.

ریچارد و موریس مک دونالد

ریچارد در ۱۶ فوریه سال ۱۹۰۹ و موریس در ۲۶ نوامبر ۱۹۰۲ در خانواده‌ای فقیر در منچستر متولد شدند. پدر و مادر آن‌ها از مهاجران ایرلندی بودند. آن‌ها چند سال بعد و در اواخر دهه‌ی ۱۹۳۰ با مدرک دیپلم و آرزوی به دست آوردن ۱ میلیون دلار تا قبل از سن ۵۰ سالگی به آمریکا مهاجرت کردند. آن‌ها اولین رستوران خود را با هدف ارائه‌ی غذاهای ارزان، کم حجم و سریع راه‌اندازی کردند و خیلی زود تبدیل به یکی از معروف‌ترین فست‌فودهای آمریکا شدند. آن‌ها به آرزوی خودشان رسیدند و در سال ۱۹۶۱ برند خودشان را به ری کراک فروختند. موریس مک دونالد در سال ۱۹۷۱ در سن ۶۹ سالگی در اثر سکته‌ی قلبی درگذشت. ریچارد نیز در سال ۱۹۹۸ و در سن ۸۹ سالگی از دنیا رفت.

ری کراک

ری کراک در سال ۱۹۰۲ در آمریکا متولد شد. او بعد از جنگ جهانی دوم به‌عنوان فروشنده‌ی مخلوط کننده‌های میلک شیک مشغول به کار شد. او متوجه شد که برادران مک دونالد برای رستوران خود ۸ عدد از این مخلوط کن‌ها را خریداری کرده‌اند. بنابراین نزد آن‌ها رفت و حق امتیاز راه‌اندازی شعبات مک دونالد را از آن‌ها خرید. او بعد از گسترش رستوران‌های مک دونالد در سال ۱۹۶۱ تصمیم گرفت تا یک برنامه‌‌ی آموزشی راه‌اندازی کند تا بتواند کیفیت غذاهای رستوران را در تمام شعبات یکسان نگه دارد. بنابراین او در همان سال دانشگاه همبرگر را تاسیس نمود. در این دانشگاه نحوه‌ی پخت‌و‌پز، انجماد کردن و متدهای سرو غذا به خریداران حق امتیاز این رستوران آموزش داده می‌شود. جالب است بدانید تا امروز بیش از ۸۰ هزار نفر از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اند.

کراک در سال ۱۹۷۴ تصمیم گرفت تا از مدیریت مک دونالد بازنشسته شود و سراغ ورزش مورد علاقه‌ی خود یعنی بیسبال برود. او یک تیم ورزشی به قیمت ۱۲ میلیون دلار خریداری کرد. تیم او در سال‌های اول با شکست‌های زیادی روبه‌رو شد اما توانست طرفداران زیادی را به سمت خود جذب کند. او بعد از مدتی مدیریت این تیم را به داماد خود داد و گفت: «همبرگر آینده‌ی بهتری نسبت به بیسبال دارد.» او در نهایت در سال ۱۹۸۴ و در سن ۸۱ سالگی به دلیل ایست قلبی در گذشت.

وضعیت کنونی مک دونالد در بازار

بعد از مرگ کراک مدیریت این شرکت دست به دست گشت و امروزه استیو ایستربروک مدیرعامل این شرکت است. مک دونالد در ۱۲۰ کشور جهان شعبه دارد و روزانه به ۶۸ میلیون نفر سرویس ارائه می‌دهد. این شرکت بیش از ۳۷۵ هزار کارمند در سراسر جهان دارد و منوی غذایی خود را براساس آداب‌و‌رسوم و فرهنگ هر کشور تغییر داده است تا بتواند غذاهای خود را بر اساس ذائقه‌ی مردم آن منطقه عرضه کند.

در این سال‌ها پرونده‌های قانونی زیادی علیه این شرکت ایجاد شده و تبلیغات منفی زیادی علیه آن شده است. استراتژی این شرکت برای روبه‌رو شدن با چالش‌ها این است که نگرانی‌های موجود را می‌پذیرد و سپس برای رفع آن‌ها اقدام می‌کند. به‌عنوان مثال یکی از این چالش‌ها ابراز نگرانی در مورد وضعیت سلامتی کودتان بعد از خوردن محصولات این شرکت بوده است. مک دونالد برای برطرف کردن این نگرانی‌ها اقدام به تاسیس شورای مشورت جهانی (GAC) نمود. GAC یک تیم بین‌المللی از متخصصان مستقل است که با همت مک دونالد دور هم جمع شده‌اند تا در مورد وضعیت تغذیه‌ی کودکان باهم مشورت کنند. در نتیجه‌ی فعالیت‌های این شورا مک دونالد مواد غذایی سالم‌تری مانند سالاد، میوه، آب‌ سیب و شیر کم‌چرب را به منوی خود اضافه کرد. مک دونالد اولین رستورانی بود که در سال ۲۰۰۶ در بسته‌بندی مود غذایی خود ارزش غذایی آن‌ها را درج کرد.

از دیگر چالش‌هایی که مک دونالد در طول این سال‌ها با آن روبه‌‌رو بوده است می‌توان به شکایت از خطرناک بودن بسته‌بندی‌های محصولات این رستوران برای جنگل‌های بارانی اشاره کرد. مک دونالد برای رفع این مشکل در سال ۱۹۹۰ تعهد جهانی محیط زیست را ایجاد کرد. این شرکت حجم زباله‌های خود را کاهش داد و به حفاظت از منابع طبیعی پرداخت. در نتیجه امروزه ۸۰ درصد از بسته‌بندی‌های این شرکت توسط مواد تجدیدپذیر ساخته می‌شود.

درنهایت می‌توان گفت که تبلیغات، ارائه‌ی محصولات خلاقانه، بسته‌بندی‌های جذاب و ارائه‌ی راه‌حل‌های هوشمندانه برای پشت سر گذاشتن چالش‌ها از جمله عواملی هستند که باعث شده‌اند رستوران‌های زنجیره‌ای مک دونالد بعد از گذشت چندین دهه محبوبیت خودشان را حفظ کرده و روزبه‌روز به تعداد شعبات آن‌ها افزوده شود.

شرکت والت دیزنی یک شرکت آمریکایی است که به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های رسانه‌ای و سرگرمی جهان شناخته می‌شود. این شرکت که دفتر مرکزی آن در بربنک کالیفرنیا واقع شده است، در تاریخ ۱۶ اکتبر سال ۱۹۲۳ توسط ۲۲ برادر به نام‌های والت و روی دیزنی تأسیس شد. بسیاری از انیمیشن‌هایی که ما در دوران کودکی خود دیده‌ایم و با آن‌ها بزرگ شده‌ایم، محصول شرکت دیزنی هستند. همه‌ی ما با انیمیشن‌هایی مانند میکی ماوس، سفید برفی، سیندرلا و پینوکیو خاطره داریم و هیچ‌ موقع از دیدن آن‌ها سیر نمی‌شویم. این شرکت هم مانند بسیاری از شرکت‌های بزرگ، با تلاش و پشتکار مؤسسان آن به جایگاه فعلی خود رسیده است. برای خواندن داستان شکل‌گیری این برند با زومیت همراه باشید.

داستان شکل‌گیری برند دیزنی

والتر دیزنی در تابستان سال ۱۹۲۳ در سن ۲۲ سالگی با آرزوهای زیادی برای رسیدن به موفقیت و پولدار شدن به کالیفرنیا رفت. او فیلم کوتاهی با نام «سرزمین عجایب آلیس» ساخته بود، در این فیلم دختربچه‌ای به نام ویرجینیا دیویس نقش اصلی فیلم را بر عهده داشت و با شخصیت‌های انیمیشن همبازی بود. والت دیزنی تصمیم داشت این فیلم را به‌عنوان اولین قسمت از مجموعه‌ی داستانی «کمدی‌های آلیس» به یک توزیع‌کننده‌ در نیویورک بفروشد. همین اتفاق شروعی بود تا ۲ برادر دیزنی شرکت خود را با سهم یکسان و با نام Disney Brothers Cartoon Studio در همان سال تأسیس کنند. مدتی بعد و به پیشنهاد روی دیزنی، آن‌ها نام شرکت را به Walt Disney Studio تغییر دادند. انیمیشن‌های آن‌ها فروش خوبی داشت و آن‌ها توانستند دفتر خود را به یک ساختمان بهتر در خیابان هایپریون هالیوود منتقل کنند.

والت دیزنی به مدت ۴ سال ساختن کمدی‌های آلیس را ادامه داد. او در سال ۱۹۲۷ یک شخصیت انیمیشن به نام «اسوالد، خرگوش خوش‌شانس» خلق کرد و در عرض یک سال ۲۶ قسمت از انیمیشن‌های این شخصیت جدید را ساخت. او زمانی که تصمیم داشت در سال دوم مبلغ قرارداد خود را با توزیع‌کننده افزایش دهد، متوجه شد که توزیع‌کننده‌ به او خیانت کرده است و با تمام انیماتورهای او قرارداد بسته تا انیمیشن‌های اسوالد را در استودیوی خودش و بدون حضور والت دیزنی بسازد. والت بعد از این ماجرا به قراردادی که بسته بود مراجعه کرد و متوجه شد که او حق مالکیت این انیمیشن را ندارد. او از این ماجرا درس سختی گرفت و از آن بعد در تمام قراردادهایش ذکر کرد که او مالک همه‌چیزهایی است که خودش می‌سازد.

میکی ماوس

بعدِ از دست دادن شخصیت اسوالد، والت تصمیم گرفت شخصیت جدیدی یعنی «میکی ماوس» را خلق کند. او به کمک انیماتور ارشد خود این موش معروف را طراحی کرد و به او شخصیت داد. انیماتور او ۲ قسمت از انیمیشن میکی ماوس را تهیه کرد، اما والت نتوانست آن‌ها را بفروشد؛ زیرا در آن زمان فیلم‌ها صامت بودند. و فیلم‌های صدادار انقلاب بزرگی در صنعت سینما به شمار می‌رفتند. آن‌ها قسمت سوم کارتون میکی ماوس را با صدای همگام شده تهیه کردند. اینگونه بود که شخصیت میکی ماوس تبدیل به یک ستاره شد و در میان مردم به محبوبیت رسید. بعد از آن مجموعه‌ی کارتونی بلند میکی ماوس ساخته شد. والت دیزنی خیلی زود و به‌طور همزمان مجموعه‌ی دیگری با نام «سمفونی‌های احمقانه» تهیه کرد. او برای ساخت هر مجموعه‌ی کارتونی خود از عوامل و شخصیت‌های متفاوت استفاده می‌کرد تا انیماتورها بتوانند اتفاقات جدید را فارغ از فضای طنزآمیز میکی ماوس و همراه با احساسات و موسیقی تجربه کنند. درنهایت انیمیشن تمام رنگی «گل‌ها و درخت‌ها» توانست در سال ۱۹۳۲ جایزه‌ی اسکار را برای بهترین کارتون سال برنده شود. بعد از آن تا آخر دهه‌ی ۱۹۳۰ هر سال یکی از انیمیشن‌های دیزنی برنده‌ی جایزه‌ی اسکار شد.

زمانی که انیمیشن‌ به اوج محبوبیت خود رسید، کارمندان شرکت دیزنی متوجه شدند که می‌توانند از طریق شخصیت‌های دیزنی بازاریابی کنند و پول به‌ دست بیاورند. مردی از نیویورک به والت پیشنهاد داد که در ازای پرداخت ۳۰۰ دلار بتواند شخصیت میکی ماوس را روی مدادهایی که تولید می‌کند، قرار دهد. والت این ایده را پذیرفت و بعد از آن همه‌ی محصولات میکی ماوس از ظرف و مسواک گرفته تا حتی رادیو با طرح میکی ماوس به بازار عرضه شد. همچنین اولین کتاب کمیک استریپ میکی ماوس در سال ۱۹۳۰ منتشر شد.

سفیدبرفی و هفت کوتوله

یک شب در سال ۱۹۳۴، والت دیزنی به انیماتورهای خود گفت قصد ساختن یک فیلم انیمیشن بلند دارد و داستان سفیدبرفی و هفت کوتوله را برای آن‌ها تعریف کرد. چند نفر با این ایده مخالفت کردند؛ اما شور و اشتیاق والت دیزنی توانست همه را جذب کند و کار به‌صورت جدی روی این پروژه آغاز شد. ساخت این فیلم ۳ سال طول کشید؛ اما درنهایت در کریسمس سال ۱۹۳۷ به پایان رسید و مورد استقبال بی‌سابقه‌ی مردم قرار گرفت. سفیدبرفی تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم آن زمان شد اما چند سال بعد فیلم بربادرفته توانست رکورد آن را بشکند. والت دیزنی بعد از موفقیت این انیمیشن متوجه شد که انیمیشن‌های کوتاه می‌توانند مخارج کوچک را تأمین کنند اما درآمد اصلی در تهیه‌ی فیلم‌های انیمیشنی بلند است.

کار کردن روی پروژه‌های بعدی به‌سرعت آغاز شد. اما عمر این دوران شیرین کوتاه بود و جنگ جهانی دوم آغاز شد. ۲ فیلم بعدی یعنی «پینوکیو» و «فانتازیا» در سال ۱۹۴۰ عرضه شدند. این ۲ فیلم از نظر تکنیکی شاهکار بودند؛ اما به دلیل جنگ جهانی و کم شدن تعداد بازاریابان خارجی، هزینه‌‌ی زیادی برای شرکت داشتند. «دامبو» درسال ۱۹۴۱ با بودجه‌ی بسیار محدودی عرضه شد. اما «بامبی» که در سال ۱۹۴۲ ساخته شد، یکی دیگر از انیمیشن‌های گران بود و باعث پایین آمدن سرعت تولید انیمیشن‌های این شرکت شد. بنابه درخواست وزارت امور خارجه‌ی آمریکا، این شرکت به ساخت فیلم‌های آموزشی برای ارتش پرداخت. بعد از تمام شدن جنگ برای کارمندان این شرکت سخت بود که بخواهند فعالیت‌های پیش از جنگ خود را ادامه دهند. چندین سال بعد این شرکت مجموعه‌ای از انیمیشن‌های کوتاه منتشر کرد. سال ۱۹۵۰۰ سال خوبی برای شرکت والت دیزنی بود. فیلم‌های «جزیره‌ی گنج»، «سیندرلا» و اولین شوی تلویزیونی در ایام کریسمس، شرکت را در مسیر قبلی خود و روبه‌جلو حرکت دادند.

ساخت دیزنی لند

والت دیزنی هیچ ‌موقع از چیزهایی که داشت راضی نبود. زمانی که فیلم‌‌ها و برنامه‌های تلویزیونی او به موفقیت رسید، او احساس کرد که می‌خواهد کار خودش را گسترش دهد. او ۲ دخترش را همیشه به مراکز تفریحی مانند پارک‌، شهربازی و کارناوال‌ها می‌برد. اما درنهایت در همه‌ی مراکز تفریحی روی یک نیمکت می‌نشست و بازی‌ بچه‌ها را تماشا می‌کرد. او با خودش فکر کرد باید پارکی وجود داشته باشد که والدین نیز بتوانند همراه با فرزندانشان خوش بگذرانند. او بعد از چند سال فکر کردن و برنامه‌ریزی، نهایتا در تاریخ ۱۷ جولای ۱۹۵۵ پارک جدید خود یعنی دیزنی لند را افتتاح کرد.

این پارک از زمان گشایش خود به‌عنوان الگویی برای طراحی تمام پارک‌های تفریحی قرار گرفت. معروف شدن این پارک در سطح بین‌المللی توانست میلیون‌ها بازدیدکننده را از سراسر دنیا به خود جذب کند. والت دیزنی گفته است اگر قوه‌ی تخیل وجود نداشت، این پارک هرگز نمی‌توانست به این شکل ساخته شود و مورد محبوبیت قرار بگیرید. در طی این سال‌ها جاذبه‌های زیادی به این پارک اضافه شده است و هنوز هم مانند سال ۱۹۵۵ از آن استقبال می‌شود.

در این پارک تفریحی، نقش شخصیت‌های معروف انیمیشن‌ها مانند سفید برفی، میکی ماوس، دانلد داک و ... توسط افراد مناسب بازی می‌شود. به‌عنوان مثال پرنسس‌های دیزنی معمولا دخترهای ۱۸ تا ۲۳ ساله هستند که باید دارای قد و وزن مناسب باشند و تمام دیالوگ‌های شخصیت داستان را حفظ باشند و به طور مرتب از آن‌ها استفاده کنند. این کارمندان باید تمام مدت لبخند به لب داشته باشند و با صدایی شبیه به صدای شخصیت اصلی داستان صحبت کنند.

والت دیزنی بعد از موفقیت دیزنی لند تصمیم گرفت پارک دیگری در سواحل شرقی بسازد. این شرکت زمینی در فلوریدا خریداری کرد و ساخت «دیزنی ورلد» آغاز شد. این پارک در تاریخ ۱ اکتبر سال ۱۹۷۱ افتتاح شد. این پارک برخلاف دیزنی ‌لند، دارای هتل، زمین گلف و مراکز خرید است.

والت دیزنی در دهه‌ی ۱۹۶۰ با اکران فیلم‌ «مری پاپینز» به اوج خود رسید اما این دوره از موفقیت‌های این شرکت در تاریخ ۱۵ دسامبر ۱۹۶۶ و با مرگ والت دیزنی به پایان رسید. او هرگز نتوانست افتتاح پارک دوم خود یعنی دیزنی ورلد را ببیند.

برنامه‌ریزی‌های که والت انجام داده بود، باعث شد شرکت چندین سال بعد از مرگ او و بدون نیاز به نظارت‌های برادر وی، روی دیزنی به فعالیت‌های خودش ادامه دهد. انتشار فیلم «کتاب جنگل» در سال ۱۹۶۷ نشان داد که این شرکت همچنان می‌تواند با قدرت به فعالیت‌های خود ادامه دهد.

روی دیزنی که شاهد ساخته شدن و افتتاح پارک دیزنی ورلد بود در اواخر سال ۱۹۷۱ درگذشت. بعد از او افرادی مدیریت شرکت را بر عهده گرفتند که مستقیما توسط برادران دیزنی آموزش دیده بودند.

زندگی شخصی والت دیزنی

والتر الایِس دیزنی در تاریخ ۵ دسامبر ۱۹۰۱ در شیکاگوی آمریکا به دنیا آمد. او چهارمین فرزند خانواده‌ی الایس دیزنی و فلورا کال بود. این خانواده در سال ۱۹۰۶ و زمانی که والت ۵۵ ساله بود، به یک مزرعه در ایالت میسوری نقل مکان کردند. زمانی که آن‌ها در مزرعه زندگی می‌کردند، یکی از همسایه‌های آن‌ها که دکتر بازنشسته‌ای بود از والت خواست تصویر اسبش را برای او نقاشی کند. بعد از این ماجرا والت مهارت‌های نقاشی خودش را با آبرنگ توسعه داد. دیزنی در سال ۱۹۱۱ به کانزاس سیتی رفت و در انستیتوی هنری کانزاس سیتی ثبت‌نام کرد و با والتر فایفر آشنا شد. خانواده‌ی فایفر از دوستداران تئاتر بودند و همین موضوع دیزنی را با دنیای تصاویر متحرک آشنا کرد. دیزنی اغلب اوقات خود را در خانه‌ی آن‌ها می‌گذارند. او و برادرش روی، صبح‌ها ساعت ۴:۳۰ از خواب بیدار می‌شدند تا بتوانند قبل از شروع مدرسه روزنامه پخش کنند و از این راه درآمدی به‌دست بیاورند.

آن‌ها در سال ۱۹۱۷ به شیکاگو برگشتند. والت در دبیرستان مک کینگلی مشغول به ادامه‌ی تحصیل شد و همزمان برای روزنامه‌ی مدرسه نقاشی می‌کشید. در سال ۱۹۱۸ جنگ جهانی اول آغاز شد. والت دیزنی تلاش کرد برای جنگیدن با آلمانی‌ها به ارتش آمریکا ملحق شود. اما او را به دلیل پایین بودن سنش رد کردند. او گواهی تولد خود را دست‌کاری کرد و درنهایت در سپتامبر ۱۹۱۸ به‌عنوان راننده‌ی آمبولانس صلیب سرخ وارد ارتش شد. او به فرانسه رفت و در آنجا روی بدنه‌ی ماشین‌های آمبولانس نقاشی می‌کشید. او در اکتبر ۱۹۱۹ به کانزاس سیتی برگشت و در یک استودیوی تبلیغاتی مشغول به کار شد. والت برای تبلیغات، برنامه‌های تئاتر و کاتالوگ‌های تبلیغاتی نقاشی می‌کشید.

او و همکارش بعد از مدتی کسب‌وکار خودشان را به‌عنوان سازنده‌ی تبلیغات راه‌اندازی کردند. اما این کار درآمد مناسبی نداشت و دیزنی برای کار به شرکتی در کانزاس سیتی رفت. این شرکت از تکنیک‌های انیمیشن برای ساخت تبلیغات خود استفاده می‌کرد و دیزنی نیز به این موضوع علاقه‌مند شد. او یک دوربین فیلم‌برداری از محل کار خود به امانت گرفت و در خانه مشغول آزمایش روش‌های جدید برای تهیه‌ی انیمیشن شد. او نتوانست دیگران را متقاعد کند که از روش‌های او برای فیلم سازی استفاده کنند؛ بنابراین تصمیم گرفت به همراه یکی از همکارانش کسب‌و‌کار جدیدی راه‌اندازی کند. مشتری اصلی آن‌ها تئاتری به نام نیومن بود که انیمیشن‌های آن‌ها را در سالن خود پخش می‌کرد. او بعد از مدتی تعدادی انیماتور استخدام کرد، اما نتوانست به درآمدی که می‌خواست برسد؛ بنابراین مشغول تهیه‌ی کارتونی به نام «سرزمین عجایب آلیس» شد. این کارتون که ترکیبی از واقعیت و انیمیشن بود توانست راه او را برای ورود به هالیوود باز کند. اگرچه در آن زمان نیویورک مرکز صنعت کارتون بود، اما والت به لس‌آنجلس رفت؛ زیرا برادرش در آنجا بود و دور‌ه‌ی نقاهت بیماری سل را می‌گذراند.

بعد از موفقیت فروش «سرزمین عجایب آلیس» و راه‌اندازی شرکت والت دیزنی، دختری به نام لیلیان باوندز برای کار به شرکت آن‌ها ملحق شد. لیلیان و والت در سال ۱۹۲۵ ازدواج کردند. آن‌ها در سال ۱۹۳۳ صاحب دختری شدند و نام او را دایان گذاشتند. لیلیان و والت در سال ۱۹۳۶ دختر دیگری به ‌نام شارون را به فرزندخواندگی قبول کردند.

والت دیزنی در کل سال‌هایی که فعالیت هنری می‌کرد، توانست ۲۶ جایزه‌ی اسکار برنده شود. او بعد از جنگ جهانی اول تبدیل به یک فرد سیگاری قهار شد. پزشکان در سال ۱۹۶۶ تشخیص دادند که او سرطان ریه دارد. او بعد از بستری شدن در بیمارستان و تنها ۱۰ روز بعد از تولد ۶۵ سالگی درگذشت. ارزش املاک او در آن زمان به ۲۰ میلیون دلار می‌رسید. والت ۴۵ درصد از آن‌ها را برای همسر و فرزندان خود به ارث گذاشت. ۱۰ درصد از آن را به خواهر و برادرزاده‌هایش بخشید و ۴۵ درصد باقیمانده را به مراکز خیریه اهدا کرد.

وضعیت فعلی شرکت والت دیزنی

والت دیزنی سختی‌های زیادی در زندگی خود کشید. او تحصیلات خود را تا کلاس هشتم ادامه داد؛ ولی هیچ‌ موقع دست از تلاش برنداشت و همیشه مشغول مطالعه و یادگیری انیمیشن بود. او با تلاش‌های بی‌وقفه‌ی خود نشان داد که بدون تحصیلات دانشگاهی نیز می‌توان به موفقیت رسید. والت دیزنی به یاد گرفتن چیزهای جدید اهمیت زیادی می‌داد و دیگران را نیز به این کار تشویق می‌کرد. او در این رابطه گفته است: «تنها کاری که باید انجام دهید این است که جهل خود را بپذیرید؛ سپس مشاهده خواهید کرد که دیگران برای دادن اطلاعات به شما چقدر مشتاقانه عمل می‌کنند.» والت دیزنی از زمانی که پسر بچه‌ی کوچکی بود، برای تأمین مخارج خودش بسیار زحمت می‌کشید. او گفته است:‌ «من هرگز به خاطر کارهایی که کرده‌ام پشیمان نیستم. حتی به یاد نمی‌آورم که این کارها من را آزار داده باشد. من هرگز به یاد نمی‌آورم که در زندگی خود احساس ناراحتی کرده باشم. من همیشه خوشحال بودم و بابت کارهایی که انجام می‌دادم، هیجان‌زده بودم.»

امروزه شرکت دیزنی ۱۴ شهربازی در سراسر دنیا و تعداد زیادی شبکه‌ی تلویزیونی دارد. شرکت‌هایی مانند والت دیزنی پیکچرز، پیکسار و لوکاس فیلم نیز زیرمجموعه‌ی این شرکت هستند. شرکت والت دیزنی به مدت ۹۰ سال برای تولید سرگرمی‌های خانوادگی فعالیت کرد و همچنان شاهد تولید آثار باکیفیتی از این شرکت هستیم.

داستان زندگی والت دیزنی نشان می‌دهد که تخیلات و داشتن رؤیاهای بزرگ ارزش بسیار زیادی در زندگی دارد. او همچنین نشان داد که داشتن این رؤیاهای بزرگ کافی نیست؛ بلکه تلاش و پشتکار نیز به همان اندازه اهمیت دارند. تلاش‌های مستمر، کلید پیروزی او بر سختی‌ها و مشکلات بود. او اعتقاد داشت «انجام دادن کارهای غیر ممکن تا حدودی سرگرم‌کننده است.»

فوربز امروز لیست باارزش‌ترین برندهای تجاری جهان را برای هفتمین سال پیاپی منتشر کرد. در لیست جدید فوربز، ۱۰۰برند برتر تجاری جهان با مجموع ارزش ۱.۹۵۵ تریلیون دلار قرار دارند. در این لیست، اپل برای هفتمین سال پیاپی در صدر قرار گرفته است. اطلاعات ارائه‌شده توسط فوربز نشان از این دارند که ارزش برند اپل با افزایش ۱۰ درصدی یا ۱۶۶ میلیارد دلاری همراه شده و به بیش از ۱۷۰ میلیارد دلار رسیده است. بی‌شک اپل برترین برند موجود در حوزه‌ی الکترونیک بوده و کاربران وفاداری را به خود جلب کرده است. گوگل، به‌عنوان غول دیگر حوزه‌ی فناوری در حال نزدیک شدن به اپل است و با ارزش برند ۱۰۱.۸ میلیارد دلاری در جایگاه دوم قرار گرفته است. ارزش برند اپل در مقایسه با سال ۲۰۱۶ نزدیک به ۲۳ درصد یا ۱۹.۳ میلیارد دلار افزایش پیدا کرده است.

در رتبه‌های بعدی کمپانی‌های مایکروسافت با ارزش ۸۷ میلیارد دلار، فیسبوک با ارزش ۷۳.۵ میلیارد دلار و کوکاکولا با ارزش برند ۵۶.۴ میلیارد دلار قرار دارند. لیست جدید فوربز دارای نکات جالب توجهی است که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد:

کمپانی‌هایی که ارزش برند آن‌ها بیشترین افزایش را دارد، شامل آمازون با ۵۴ درصد، فیسبوک با ۴۰ درصد، استارباکس با ۲۴ درصد، گوگل با ۲۳ درصد و اَدوبی با ۱۸ درصد هستند.

کمپانی‌هایی نظیر آی‌بی‌اِم با ۲۰، اِچ‌اِس‌بی‌سی با ۱۸، کاترپیلار با ۱۱، اچ‌ اند اِم با ۱۱، کوچ با ۸ و کارتیه با ۸ درصد شاهد کاهش ارزش برند خود بوده‌اند.

کمپانی‌های فعال در حوزه‌ی تکنولوژی همچنین بالاترین رتبه‌ها از نظر ارزش برند را به خود اختصاص داده‌اند؛ به‌طوری که اغلب ۱۵ کمپانی برتر از نظر ارزش برند شامل شرکت‌های حوزه‌ی تکنولوژی هستند. اپل با در اختیار داشتن باارزش‌ترین برند تجاری جهان، آیفون‌های خود را با میانگین قیمت ۷۰۰ دلاری عرضه می‌کند که از این‌رو بیش از ۸۰ درصد سود بازار موبایل را در اختیار گرفته است.

فوربز هر سال ۲۰۰ برند برتر جهانی را زیر نظر می‌گیرد و معیارهایی همچون درآمد کسب‌شده را برای بازه‌ی سه‌ساله مورد بررسی قرار می‌دهد. فوربز تأثیر برند را در کسب درآمد و افزایش آن بررسی و هر برند را ارزش‌گذاری می‌کند. البته برندها در صنایع مختلف وضعیت متفاوتی دارند، برای مثال در بازار کالاهای لوکس و نوشیدنی‌، برند تأثیر بسیار بیشتری در مقایسه با شرکت‌های هوایی و شرکت‌های نفتی دارد.

لیست ۱۰ کمپانی برتر به‌قرار زیر است:

• اپل (۱۷۰.۰)
• گوگل (۱۰۱.۸)
• مایکروسافت (۸۷.۰)
• فیسبوک (۷۳.۵)
• کوکاکولا (۵۶.۴)
• آمازون (۵۴.۱)
• دیزنی (۴۳.۹)
• تویوتا (۴۱.۱)
• مک‌دونالدز (۴۰.۳)
• سامسونگ (۳۸.۲)